Osmotycznie

„…aż wreszcie zdajesz sobie sprawę, że liczy się tylko to, czego pragniesz. nie to, czego inni oczekują od ciebie, nie to, co o tobie myślą. liczą się tylko twoje pragnienia, bo są tylko twoje. jeżeli nawet ukryłeś je głęboko przed innymi to przed sobą zrobić tego nie możesz. zaczynają przesączać się, wypełzać z ciebie, na ulicy, podczas palenia papierosa, w samochodzie, w windzie, w domu, pracy. ignorujesz, wyrzucasz, usuwasz, zastępujesz innymi myślami, tłumaczysz sobie, że nie, nie moje. wydaje mi sie tylko. nie to nie możliwe, nie ja. ja? i odkrywasz, że nie wiesz, jaki jesteś. no jaki ? no, qurwa jaki jesteś! a one nadal się przesączają osmotycznie, podnoszą w tobie ciśnienie. robisz nieporządek w chaosie. pozbywasz się ich. potem do nich wracasz. a może jednak. zaczynają cie wypełniać.  drobina zmienia się w cząstkę. zbijasz je w całość. łączysz siebie od nowa. dniem, nocą, tygodniami. miesiącami. do pełna.

i odkrywasz, że to już:         

- ale myślisz o mnie!

- tak lubię.

- a kochasz mnie?    

- nie, ale pieprze.

- i za to cie lubię.

- za szczerość!?

- nie. za pieprzenie! ”