Z dalekich wypraw

wyjął go z ram.

obraz ulegał zatarciu.

robił się coraz bardziej rozmyty.

niewyraźny.

więcej szarości, 

mniej kolorów.

rozpoznawał coraz mniej szczegółów.

bo nie one były ważne.

  

 

„Myśli wychodzą z cienia

Coś w człowieku się zmienia

I powracam z wyprawy na słoneczny ląd

Oto znowu dni ruszyły

Serce bije mocno szybko

I nie rzucam ciągle słowa

Słowa sens tylko znowu

Biec przez tłoczne chcę ulice

Zwykłym życiem się zachwycę

Bo widziałem jak wygląda

Jak wygląda mroczny brzeg

 

Tylko w porze wieczornej

Bluesa koniem szalonym

Na wyprawy się wypuszczam

Gdzie bywałem już”

 

Z dalekich wypraw - Budka Suflera